Ik ben er weer. Niet om af en toe iets van me te laten horen, maar om vanaf nu weer wekelijks mijn hersenspinsels met de lezers van Groot Eindhoven te delen. Ik verheug me erop en ik heb er zin in! Gelukkig gebeurt er in mijn stad en in mijn leven nog veel, waarvan ik u deelgenoot wil maken.
Zoals afgelopen zondag bijvoorbeeld toen ik tijdens de marathon de lopers op het Stratumseind toejuichte. De negenendertigste editie al weer! Ditmaal werd zelfs de snelste tijd ooit gelopen en dan heb ik het natuurlijk over de professionals die de hele marathon liepen. De meeste toeschouwers langs de route waren echter gekomen om hun broer, zus, ouders, vrienden of kinderen aan te moedigen. Ter ondersteuning van hun aanmoedigingen hadden sommigen een spandoek bij zich, anderen bliezen op toeters of schreeuwden door megafoons. Het was een vrolijke boel, een geweldloos samenzijn, een sportief gebeuren voor jong en oud.
Zo heel anders was het geweld dat ik later op tv zag waarin de Palestijnse terreurbeweging Hamas duizenden raketten naar Israël afvuurde. Zeker 700 mensen kwamen om het leven en minstens 2000 mensen raakten gewond. Israëliërs, jong, oud, man, vrouw of kind; het maakte niet uit, werden ook nog eens door Hamasstrijders op brute wijze gegijzeld. Het deed me weer eens beseffen dat ik me gelukkig mag prijzen, dat ik in het relatief rustige en veilige Brabantse Eindhoven woon. Waar ik op de fiets boodschappen kan doen en heerlijk kan wandelen in ‘t groen. Maar Brabants? Niet echt meer, want het overkomt me steeds vaker dat ik in het Engels word aangesproken. Eindhoven is bij uitstek een stad waar veel culturen samen komen, zowel nationaal, internationaal en mondiaal. De echte Eindhovenaar is een unicum geworden. Maar samen maken we er iets moois van. Echt wel!
Dorothée Foole